Winter 2024/2025
Seizoensgedicht > vanaf 2023 > 2025
De Vlaamse dichter Roland Jooris (geb. 1936) debuteerde op z’n twintigste, won in 1979 de Jan Campertprijs, waarna vele prijzen zouden volgen. Hij hield van beeldende kunst. Een van zijn vroegste gedichten gaat over het werk van Paul Klee en begint zo:
‘Als een heimelijke kleur
wonen bij Paul Klee, en niets
meer zeggen.’
Hij scheef ook over andere kunstenaars, waaronder Roger Raveel. Tot 2005 was Roland Jooris conservator van het Roger Raveelmuseum in België.
In zijn gedicht ‘Sneeuw’ is het wit onhoorbaar. Het schetst de stilte in taal. Ik zag na het lezen de tuin voor me, eerder deze winter. Het sneeuwdek op het kleine grasveld, domein van de merels, was alleen door hun pootjes aangeraakt. Ik liep om de sneeuwdeken heen; deze onaangetaste schoonheid met haar schittering zou snel genoeg weer wegsmelten.
Sneeuw
Het wit.
Onhoorbaar is
het wit. Slechts
wat getrippel
van vogelpoten
heel omzichtig
in de bange
stilte van het
wit.
Onhoorbaar ligt
het wit in de
leeggeblazen ochtend.
Ik schrijf er
geen voetstappen
in.
Onhoorbaar is
het wit. Slechts
wat getrippel
van vogelpoten
heel omzichtig
in de bange
stilte van het
wit.
Onhoorbaar ligt
het wit in de
leeggeblazen ochtend.
Ik schrijf er
geen voetstappen
in.
Roland Jooris
uit ‘Bladstil’, jrg. 8, afl. 1,
